In Rome redde ik een leven dankzij reanimatie

Categorie:
Reanimatie EHBO
Tags:
Reanimatie EHBO

Een noodsituatie kan je overal overvallen, zelfs op een druk vliegveld in het buitenland. Wat doe je dan? Diana belandde in Rome in een levensbedreigende situatie waarbij tientallen omstanders toekeken, maar niemand durfde te handelen. Mede dankzij haar cursus bij Livis wist zij wél direct in te grijpen en redde ze een mensenleven. Haar verhaal laat zien hoe groot het verschil kan zijn als je weet wat je moet doen. Met een EHBO- of reanimatiecursus bij Livis kan ook jíj dat verschil maken.

'Begin augustus vloog ik naar Rome voor een scholing als internationaal patiëntenvertegenwoordiger. Ik keek uit naar inspirerende dagen over hoe we de zorg beter kunnen maken. Nog voordat ik mijn hotel had bereikt, belandde ik in een situatie die ik nooit zal vergeten.

In de aankomsthal hoorde ik iemand wanhopig om hulp roepen. Buiten, bij de taxi’s, lag een man roerloos op de grond. Zijn vrouw en kinderen zaten er radeloos naast, terwijl een menigte van dertig mensen eromheen toekeek, maar niemand durfde te handelen. Eerst dacht ik nog dat het misschien om een hitteflauwte ging, maar al snel bleek het ernstiger.

De man lag in de stabiele zijligging, maar ik zag dat hij blauw verkleurd was. Ik draaide hem terug, maakte zijn mond vrij en begon direct met reanimeren. Ondertussen vroeg ik of er al een ambulance was gebeld. Dat bleek zo, maar toen ik vroeg wie mij kon helpen, ik wist immers niet hoe lang de reanimatie zou duren en het was bijna veertig graden, bleef het stil. Daarop riep ik in het Engels: “Well, then it’s really about time you all learn this!” en begon direct met reanimeren. Ik was echt verbijsterd dat niemand uit die hele grote groep mensen om de man heen het aandurfde om te helpen.

Ik wist dat ik geen seconde mocht verliezen, omdat ik niet wist hoe lang de man daar al lag en de eerste zes minuten cruciaal zijn. Dankzij mijn ervaring als IC-verpleegkundige en vooral mijn jaarlijks geoefende reanimatievaardigheden via Livis, wist ik precies wat ik moest doen. Mijn handen voerden de handelingen bijna automatisch uit. 

Degene die 112 had gebeld hield ik dicht bij me, zodat ik zeker wist dat de ambulance onderweg was en ik eventueel nog aanvullende informatie kon doorgeven. Later realiseerde ik me dat er geen live verbinding was met 112 – iets wat we in Nederland wél leren.

Na drie reanimatiecycli begon de man gelukkig weer te ademen. Kort daarna arriveerden de ambulances en nam het personeel de zorg van mij over. Zijn vrouw en kinderen huilden van opluchting. Ik was dankbaar dat ik hem levend kon overdragen aan de ambulance, al wist ik natuurlijk niet hoe het daarna verder zou gaan.

Wat mij het meest raakte, was de passiviteit van de omstanders. Zoveel mensen aanwezig, maar niemand wist of durfde iets te doen. Dit maakte voor mij nóg duidelijker hoe belangrijk het is dat zoveel mogelijk mensen reanimatie leren. De eerste minuten maken het verschil tussen leven en dood.

Je hoeft geen verpleegkundige te zijn om te helpen. Met een cursus van een paar uur weet je al wat je moet doen in een noodsituatie. En ook al weet je niet alles: samen kun je altijd iets betekenen. Zo kun je misschien het leven redden van iemand op straat, of misschien zelfs wel van iemand die jou lief is. Daarom volgen al mijn vijf kinderen en mijn echtgenoot ook de EHBO- en reanimatiecursus bij Livis, en ook zij hebben hun kennis inmiddels ook al in de praktijk gebracht.

Ik kan natuurlijk niet achterblijven, practice what you preach... Als een ander je Livis! 😉'